عصر ایران؛ روح الله صالحی- از اولین باری که آن پسر لاغر اندام رنگ پریده در برنامه مرحوم منوچهر نوذری در مقابل سوال اسطوره فوتبال برزیل به جای پله گفت: «ادسون آرانتس دو ناسیمیونتو» از آن نگاه سراسر خاص نوذری تا قبول شدن بعد از چند بار تست دادن گزارشگری یک راز نهفته است: «تلاش برای بهتر شدن»

عادل هنوز فردوسی پور نبود و هیچ کس هم او را جدی نمی گرفت این طبیعت ماست چون زیاد داریم بنابراین جدی نمی گیریم. مثل همین آب یا برق که دارد کم کم قلقلک می دهد، دیدی گفتم میام سروقت شما…

عادل حتی وقتی برنامه نود را به سبک برنامه مشهور تلویزیون ایتالیا البته با طعم ورزش و مردم عصا قورت داده بهرام شفیع، در کلوزآپ اجرا کرد بازهم کسی جدی اش نگرفت.

این که عادل چطور به لقب «خان» رسید چطور برند شد. هوش و ممارست و رنج و رنج و… تمام ارکان لازم فرمول موفقیت را کنار هم مخلوط کرد تا وانفسای بی جک و جانی تلویزیون، برنامه نود نزدیک به دو دهه یکه تاز باشد. مجله ٔنیوزویک در سال ۲۰۰۹، به دلیل محبوبیت گسترده، او را به‌عنوان یکی از بیست فرد قدرتمند ایران انتخاب کرد.

ایرانی ها چکیده مثل «به دانه مویز گرمی اش می شود و به قاشق ماست سردی اش» خوب شروع می کنیم اما تمام کننده های بدی هستم حتی بد تر از ضربه مهدی طارمی در دقیقه آخر بازی ایران و پرتغال که اتفاقا چند روز بعد شبیه آن صحنه نصیب مانژوکیچ شد او توانست.

تمام کنندگی ما به حدی است که چند سال می شود که منتظریم عادل بیفتد و یکی از این چند هزار پوست خربزه و هندوانه افاقه کند و او باز باهوش تر است.

این که او چطور آموخته است صغری و کبری بچیند تا کسی متوجه جاگیری هایش نشود، مسأله حادی است که نگران کننده پیش می رود و این به مسأله حافظه کوتاه مدت ایرانی ها بر می گردد که زود تاریخ یادشان می رود و حتی باید تاریخ معاصر را پاس کرد و نمره آورد و کسی این وسط یادش نمی آید علی دایی، قلعه نوعی هم سرمربی تیم ملی بوده اند اما جا گیری فردوسی پور در قبال کیروش این بوده که بتواند سانتر از جناحین را مشت کند.

کیروش مربی خوبی بود و به تیم ملی شخصیت داد اما آیا باید با همین شکل دفاعی او را نگه داریم؟ و عادل فردوسی پور متهم به رفت و آمدهای شبانه با سرمربی تیم ملی باشد تا حتی به قدر محکوم کردن داور استرالیایی ضعف تیم ملی در جام ملت های آسیا را پوشش دهد؟

فوتبال دهه نود میلادی، دفاع تیمی و ضربات ایستگاهی بود بعد ما هیجان زده از تیکی تاکا محو بارسلونا و اسپانیا شدیم به همین راحتی حواس مان نبود فوتبال امروز جهان میانه زمین می چرخد نه توی هیجده قدم خودی، این یعنی ما به فکر جدید نیاز داریم.

تلوزیون این را فهمید که باید بار را از دوش عادل فردوسی پور بردارد و حالا خندوانه و ماه عسل رقیب های جدی هستند اما جا گیری و تمام کنندگی نود را ندارند.

هرچند نامه خداحافظی عادل فردوسی پور از برنامه سازی برای تلویزیون جعلی درآمد. اما نیامدن پویول به برنامه ۲۰۱۸ و قهر چند ساعته فردوسی پور نشانه ای از یک تکانه اساسی در بدنه برنامه سازی ورزش در ایران است و باید از تک تازی بکاهند.

ابزار برای در اوج ماندن فردوسی پور هست و می تواند در فضای مجازی با فراغ بال بیشتر دست به خلاقیت بزند اما این یک زلزله برای سیستم تلوزیون ایران خواهد بود که بعد از آن خانه های مقاوم تری بسازد و با خراب کردن تمام پل ها بعید به نظر می رسد که بشود.

عادت، دو سویه دارد این که دوشنبه شب ها اگر جنجالی در برنامه نود نیفتد می گویم خوب نبود و اگر شبیه دعوا با نماینده اراک بر سر انتقال تیم نفت تهران باشد زیر پوست خواب از سرمان می پرد.

به هرحال دو دهه در اوج ماندن کم چیزی نیست اما بتوان در اوج کفش ها را آویخت مهم است تا در ورزشگاه آزادی برای تو بازی خداحافظی برگزار کنند، بهتر از وقتی است که برای رکورد شکنی انواع و اقسام فحش ها تحمل کرد و بعد رفت که رفت.